گریه کن،گریه وخون گریه کن آری که هر آن مرثیه را خلق شنیده است شما دیده ای آن را و اگر طاقتتان هست کنون من نفسی روضه ز مقتل بنویسم، و خودت نیز مدد کن که قلم در کف من همچو عصا در ید موسی بشود چون تپش موج مصیبات بلند است، به گستردگی ساحل نیل است، و این بحر طویل است وببخشید که این مخمل خون بر تن تب دار حروف است که این روضه ی مکشوف لهوف است، عطش بر لب عطشان لغات است و صدای تپش سطر به سطرش همگی موج مزن آب فرات است، و ارباب همه سینه زنان کشتی آرام نجات است ولی حیف که ارباب «قتیل العبرات» است، ولی حیف که ارباب«اسیر الکربات» است، ولی حیف هنوزم که هنوز است حسین ابن علی تشنه ی یار است و زنی محو تماشاست زبالای بلندی، الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال و سپس آه که«الشّمرُ ...»خدایا چه بگویم «که شکستند سبو را وبریدند ...» دلت تاب ندارد به خدا با خبرم می گذرم از تپش روضه که خود غرق عزایی...، تو خودت کربو بلایی...، قسمت می دهم آقا به همین روضه که در مجلس ما نیز بیایی، تو کجایی... تو کجایی...

منبع : تنهایی شبانه

صد شکر دارد گریه آقا بر غم تو م

شکی زده بر عرش زهرا مادر تو 
یک سال این دوری مرا آزرده کرده 
آقا صفایی دارد این محرم تو 
وقت نشستن در عزای تو همیشه 
بوسیده ام با اشکهایم پرچم تو 
جان می دهم هر شب میان روضه هایت 
تا صبح می گیرم نفسها با دم تو 
من خواهشی دارم ز تو ارباب خوبم 
تا زنده ام باشم اسیر ماتم تو 
زهرا دعا کرده گرفتار تو باشم 
یک خلق روزی می خورند از این کم تو 
حتی کلیسا هم برایت دم گرفته 
ناقوس غم سرکرده آقا در غم تو  

و نیم دیگر خود را نشست و کامل کرد 
و قطره قطره تمام  فرات را گل کرد 
لبان ماهی تشنه درون گهواره  
میان شرم نگاهش دوباره دل دل کرد 
نشست پای عطش تا که دل به دریا زد 
قنوت آب خودش را شبیه ساحل کرد 
دعا نمود و نگاهی به خیمه ها انداخت 
و مشک خالی خود را پر از فضائل کرد 
لبان تشنه و چشمان آب دیده او 
به چشمهای همه آب دیده نازل کرد  
و من به دست تو ایمان می آورم عباس...
خدا نوشت و خودش را ضمیر فاعل کرد

خیال دلکش پرواز در طراوت ابر
 به خواب می ماند
 پرنده در قفس خویش
 خواب می بیند
پرنده در قفس خویش
به رنگ و روغن تصویر باغ می نگرد
پرنده می داند
 که باد بی نفس است
و باغ تصویری ست
 پرنده در قفس خویش
خواب می بیند