منم سر گشته ی حیرانت ای دوست

کنم یک باره جان قربانت ای دوست

دل ناشادم در وصل کویت

نهم سر بر سر پیمانت ای دوست

دلی دارم در آتش خانه کرده

میان شعله ها کاشانه کرده

دلی دارم که درشوق وصالت

وجودم را زغم ویرانه کرده

من آن اواره ی بشکسته حالم

منم آن مرغ سر گردان تنها

پریشان گشته یک باره حالم

به هر سر بر سرسجاده کردم

دعایی بهر آن دلداده کردم

زحسرت ساغر چشمانم ای دوست

به دل گفتم تا کی اسیر یاد یاری

زهجر روی او تا کی ناله داری

بگو تا کی ز شوق روی لیلی

تو مجنون پریشان روزه داری

پریشانم ،پریشان روز گارم

من آن سر گشته ی هجر نگارم

کنون امید بر نامید بستم

درون سینه اسایش ندارم

ز هجرت روز وشب فریاد دارم

زبی دادت دلی دل ناشاد دارم

درون کوهسار سینه ی خود

هزران کشته چون فرهاد دارم

چرا ای نازنینم بی وفایی

دمادم با دل من در جفایی

چرا آشفته کردی روز گارم

عزیزم دارد این دل هم خدایی